غزل شماره 37 ديوان حافظ: بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غلام همّت آنم که زیر چرخ کبود

ز هر چه رنگ تعلّق پذیرد آزادست

چگویمت که بمیخانه دوش مست و خراب

سروش عالم غیبم چه مژدها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین

نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگرهٔ عرش میزنند صفیر

ندانمت که در این دامگه چه افتادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

که این لطیفهٔ عشقم ز رهروی یادست

رضا بداده بده وز جبین گره بگشای

که بر من و تو در اختیار نگشادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

که این عجوز عروس هزار‌دامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گُل

بِنال بلبل بیدل که جای فریادست

حسد چه میبری ای سست‌ نظم بر حافظ

قبول خاطر و لطف سخن خدادادست