بایگانی برچسب: غزليات حافظ

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست دل سودازده از غصّه دو نیم افتادست

برو بکار خود ای واعظ این چه فریادست مرا فتاد دل از ره ترا چه افتادست

رواق منظر چشم من آشیانه‌ٔ توست کرم نما و فرود‌آ که خانه خانهٔ تُست

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجتست چون کوی دوست هست بصحرا چه حاجتست

خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست گشاد کار من اندر کرشمهای تو بست

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است یارب این تأثیر دولت در کدامین کوکب است تا بگیسوی تو دست ناسزایان کم رسد هر دلی از حلقه در ذکر یارب یارب است کشتهٔ چاه زنخدان توام کز هر طرف صد هزارش گردن جان زیر طوق غبغب است شهسوار من …

زلفت هزار دل بیکی تاره مو ببست راه هزار چاره‌گر از چار سو ببست

ما را ز خیال تو چه پروای شرابست خم گو سر خود گیر که خمخانه خرابست

بجان خواجه و حق قدیم و عهد درست که مونس دم صبحم دعای دولت تست