غزل شماره 102 ديوان حافظ: دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد

دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد

من نیز دل بباد دهم هر چه باد باد

کارم بدان رسید که همراز خود کنم

هر شام برق لامع و هر بامداد باد

در چین طرّهٔ تو دل بی‌حفاظ من

هرگز نگفت مسکن مألوف یاد باد

امروز قدر پند عزیزان شناختم

یا رب روان ناصح ما از تو شاد باد

خون شد دلم بیاد تو هر گه که در چمن

بند قبای غنچهٔ گل میگشاد باد

از دست رفته بود وجود ضعیف من

صُبحم ببوی وصل تو جان باز داد باد

حافظ نهاد نیک تو کامت برآورد

جانها فدای مردم نیکونهاد باد