بایگانی برچسب: غزل شماره 105 ديوان حافظ

صوفی ار باده باندازه خورد نوشش باد ورنه اندیشهٔ این کار فراموشش باد آنکه یک جرعه می از دست تواند دادن دست با شاهد مقصود در آغوشش باد پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد شاه ترکان سخن مدّعیان می‌شنود شرمی از مظلمهٔ …

ادامه نوشته »