بایگانی برچسب: غزليات حافظ

صوفی بیا که آینه صافیست جام را تا بنگری صفای می لعل فام را راز درون پرده ز رندان مست پرس کاین حال نیست زاهد عالی مقام را عنقا شکار کس نشود دام بازچین کانجا همیشه باد بدستست دام را در بزم دور یک دو قدح درکش و برو یعنی …

به ملازمان سلطان که رساند این دعا را که بشکر پادشاهی ز نظر مران گدا را

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را که سر بکوه و بیابان تو داده‌ٔ ما را

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را بخال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

صلاح کار کجا و من خراب کجا  ببین تفاوت ره کز کجاست تا بکجا

الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها