غزل شماره 48 ديوان حافظ:صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

 

صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

گوهر هرکس ازین لعل توانی دانست

قدر مجموعهٔ گل مُرغ سحر داند و بس

که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست

عرضه کردم دو جهان بر دل کارافتاده

بجز از عشق تو باقی همه فانی دانست

آن شد اکنون که ز ابنای عوام اندیشم

محتسب نیز در این عیش نهانی دانست

دلبر آسایش ما مصلحت وقت ندید

ور نه از جانب ما دل نگرانی دانست

سنگ و گل را کند از یمن نظر لعل و عقیق

هر که قدر نفس باد یمانی دانست

ایکه از دفتر عقل آیت عشق آموزی

ترسم این نکته بتحقیق ندانی دانست

می بیاور که ننازد بگل باغ جهان

هر که غارت گری باد خزانی دانست

حافظ این گوهر منظوم که از طبع انگیخت

ز اثر تربیت آصف ثانی دانست