غزل شماره 69 ديوان حافظ:کس نیست که افتادهٔ آن زلف دوتا نیست

کس نیست که افتادهٔ آن زلف دوتا نیست

در رهگذر کیست که دامی ز بلا نیست

چون چشم تو دل میبرد از گوشه نشینان

همراه تو بودن گنه از جانب ما نیست

روی تو مگر آینهٔ لطف الهیست

حقّا که چنین‌است و درین روی و ریا نیست

نرگس طلبد شیوهٔ چشم تو زهی چشم

مسکین خبرش از سر و در دیده حیا نیست

از بهر خدا زلف مپیرای که ما را

شب نیست که صد عربده با باد صبا نیست

بازآی که بیروی تو ای شمع دلفروز

در بزم حریفان اثر نور و صفا نیست

تیمار غریبان اثر ذکر جمیل است

جانا مگر این قاعده در شهر شما نیست

دی میشد و گفتم صنما عهد بجای آر

گفتا غلطی خواجه درین عهد وفا نیست

گر پیر مغان مرشد من شد چه تفاوت

در هیچ سری نیست که سرّی ز خدا نیست

عاشق چه کند گر نکشد بار ملامت

با هیچ دلاور سپر تیر قضا نیست

در صومعهٔ زاهد و در خلوت صوفی

جز گوشهٔ ابروی تو محراب دعا نیست

ای چنگ فروبرده بخون دل حافظ

فکرت مگر از غیرت قرآن و خدا نیست