غزل شماره 44 ديوان حافظ: کنون که بر کف گل جام بادهٔ صافست

کنون که بر کف گل جام بادهٔ صافست

بصد هزار زبان بلبلش در اوصافست

بخواه دفتر اشعار و راه صحرا گیر

چه وقت مدرسه و بحث کشف کشّافست

فقیه مدرسه دی مست بود و فتوی داد

که می حرام ولی به ز مال اوقافست

بدرد و صاف ترا حکم نیست خوش درکش

که هر چه ساقی ما کرد عین الطافست

ببر ز خلق و چو عنقا قیاس کار بگیر

که صیت گوشه نشینان ز قاف تا قافست

حدیث مدّعیان و خیال همکاران

همان حکایت زر‌دوز و بوریا بافست

خموش حافظ و این نکتهای چون زر سرخ

نگاهدار که قلّاب شهر صرّافست